Zoals eigenlijk elk jaar ook nu weer een terugblik op het afgelopen jaar. Waar ik voorgaande jaren al dacht dat ik de ergste ellende en onrust wel had gehad, was dit jaar nog véél onrustiger.
2017 begon zoals 2016 eindigde: midden in het herstellen van de gigantische fibro-aanval die ik in februari van 2016 voor mn kiezen kreeg. Achteraf is dat herstellen maar voor een deel mogelijk geweest tot nu toe, maar ik kan zeggen dat ik absoluut mn best heb gedaan. Ik ben inmiddels volledig van de morfine en lyrica af (beiden enorm giftige middelen), doe het naar omstandigheden goed en dop mijn eigen boontjes. Maar dat is wel een hele grote sprong vooruit, laat ik even wat stappen terug doen.
Ik was met de jaarwisseling nog geen maand thuis uit het ziekenhuis na een opname om van de medicatie af te komen. Ik had nog geen idee wat me allemaal nog te wachten stond, misschien maar goed ook. In januari begon ik met therapie-groepen om om te leren gaan met chronische pijn en wat dat in mijn dagelijks leven betekende. Uiteindelijk heb ik dit eind augustus moeten afbreken, ik hoop dit komend jaar weer op te kunnen pakken. Van februari tot mei heb ik keihard gewerkt in het revalidatie-traject, wat absoluut zn vruchten afgeworpen heeft. Door alles wat ik in de afgelopen paar jaar meegemaakt heb qua ziek worden, afhankelijk worden en uiteindelijk weer steeds zelfstandiger kunnen functioneren ben ik wel veranderd. Of nog veel meer geworden wie ik eigenlijk al was, maar niet kon zijn voor mn gevoel eigenlijk. Dat leidde, samen met andere dingen, tot de keus om na iets meer dan een jaar huwelijk te willen scheiden. Een grote, pijnlijke en heftige keus, maar tot op de dag van vandaag nog altijd een waar ik volledig achter sta. Een keus met grote gevolgen, maar wel eentje die ik weer zou maken. Ook (of misschien juist wel) met de kennis van nu. Zonder inhoudelijk iets te willen zeggen over de tijd er voor (ik wil niet naschoppen of dingen zeggen die verkeerd geïnterpreteerd kunnen worden), ben ik nu vele malen meer mijzelf en gelukkiger dan een jaar geleden. Ik ben op mn gezicht gegaan, maar vooral elke keer weer opgekrabbeld. Ik heb mezelf en anderen versteld laten staan van wat ik zelf kon en kan. Ik heb oude en nieuwe vriendschappen opgepakt, afscheid genomen van mensen en anderen moeten laten gaan zonder afscheid te kunnen nemen. Ik ben verhuisd naar een plek waar ik niemand kende, in mn eentje en in een situatie die op elk front onzeker was. Ik heb hele diepe dalen gekend, maar zonder twijfelen ook heel veel hoge toppen. Ik heb elke kans die ik kreeg om mezelf beter te leren kennen of mn leven een beetje fijner te maken met beide handen aangegrepen en niet meer losgelaten tot ik kon zeggen dat ik tevreden was.
Betekent dat dat ik er nu ben? Nee, uiteraard niet. Ik ben nog altijd niet iemand die achterover leunt en het wel prima vindt, ik blijf altijd streven naar iets dat nóg fijner, mooier, leuker of beter is. Maar wel binnen dat mogelijk is en wat goed voelt. Er staan genoeg dingen op mijn wensenlijstje voor komend jaar en daar ben ik heel blij om. Want een mens moet blijven dromen vind ik. Dromen maken je leven mooier en zorgen er voor dat je wat hebt om naar uit te kijken, naar vooruit te werken. Zelfs of misschien wel juist als ze groots zijn en je er een beetje bang van wordt. Want ik heb geleerd dat die dromen absoluut de moeite waard zijn.
Voor nu vind ik echter wel dat het staartje van dit jaar lief voor me mag zijn en me even die rust mag geven die ik wel gebruiken kan. Dus ik ga die dagen doorbrengen met mensen die me lief zijn en met de mensen die ik niet meer zie dit jaar plannen maken voor 2018. Dat is gelijk het voornaamste dat ik wil komend jaar: geluk, vriendschap, een beetje gezondheid en liefde. Want ik blijf er in geloven, in die liefde. In welke vorm dan ook.
